Geschiedenis van Curaçao
In veel opzichten is de geschiedenis van Curaçao exemplarisch voor die van alle Nederlandse Antillen. Het eiland, met zijn grote natuurlijke haven, werd al in de vijftiende eeuw in kaart gebracht en is sindsdien een belangrijke handelshaven. Curaçao is ook een likeur die misschien wel grotere bekendheid geniet dan het eiland zelf.
De allereerste bewoners
De allereerste bewoners van het eiland waren de Arawak-indianen. Zesduizend jaar geleden kwamen de Arawaks naar Curaçao en de andere Benedenwindse eilanden toe als onderdeel van de eeuwenlange trek Noordwaarts, tot aan Canada toe. De indianen die op Curaçao bleven, werden de Caiquetos genoemd, één van de mogelijke manieren waarop het eiland aan zijn naam kwam.
De naam Curaçao...
Gedurende zijn aan het eind van de 15de eeuw, bracht Christopher Columbus het Caraïbische Zeegebied in kaart en kwam de ontdekking pas goed op gang. De Spaanse ontdekkingsreizigers Alonso de Ojeda, zette in 1499 koers naar Zuid Amerika, samen met de Italiaan Amerigo Vespucci, wiens naam vereeuwigd is in de continenten Noord- en Zuid-Amerika. Zij brachten een groot gedeelte van de noordelijke- en oostelijke kust van Zuid-Amerika in kaart. Er bestaat een legende dat Vespucci een deel van zijn bemanning op Curaçao achterliet omdat ze aan scheurbuik leden.
Toen Vespucci op de terugweg langs Curaçao voer, vond hij de matrozen springelevend, genezen doordat ze zich te goed hadden gedaan aan de de overvloed aan vers fruit op het eiland. En zo werd een andere verhaal geboren over waar de naam Curaçao vandaan komt. Cura betekent "genezing" in het Portugees.
Een ander verhaal gaat dat Spaanse kaartmakers het eiland Corazon of "hart", noemde, en dat dat veranderde in Curaçao, "hart" in het Portugees.
En verder...
Niet lang na Ojeda's terugkeer naar Spanje, kwamen Spaanse kolonisten in grote getalen naar Curaçao. Maar die populariteit was geen lang leven beschoren toen men er al snel achterkwam dat er maar weinig goud te vinden was en de zoetwatervoorziening te klein was om grote boerderijen op te zetten. Het eiland werd verlaten.
Op het eiland, met zijn diepe haven en een goed te verdedigen kust, bouwde de West Indische Compagnie grote forten en Curaçao werd een uitstekende basis voor een grote handelspost. Het was de slavenhandel die Curaçao belangrijk maakte, als tussenhaven tussen het Spaanse vasteland en de andere Nederlandse eilanden en Afrika.
Gedurende de slaventijd onstond het Papiamento, de "mengtaal" die is samengesteld is uit portugees, nederlands en inheemse talen. De taal diende als voornaamste vorm van communicatie tussen slaven en slavenhouders. Tegenwoordig wordt Papiamento gesproken op alle ABC eilanden.
Rond deze tijd vestigde Joodse families uit Brazilië zich op Curaçao na de val van de Nederlandse kolonie viel gevolgd door andere Joden uit Nederland en Zuid Amerika, vluchtend voor de de laatste stuiptrekkingen van de Spaanse Inquisitie. In de vroege 18de eeuw, was de Joodse gemeenschap gegroeid to 2.000 zielen. In 1732 werd de Mikve Israel Synagoge in Willemstad gebouwd, die nog steeds te bezichtigen is. Het is daarmee een van de oudste, actief gebruikte synagogen op het Westers halfrond.
Gedurende het begin van de 18de eeuw, werd de Nederlandse kolonisator er twee uitgegooid, door de Engelsen, die gebruik wilde maken van het eiland in de strijd tegen de Fransen. De twee twee mogendheden vochten verschillende oorlogen uit in de regio om zo veel mogelijk eilanden met hun grote suikerplantages, aan zich te onderwerpen en zich de winstgevende handelsroute eigen te maken.
Het vedrag van Parijs in 1815 maakte een eind aan de zeeslagen in en om de Caraïbische Zee, Curaçao kwam weer in de handen van de W.I.C. De periode die daar op volgde, was er een van vele ontberingen. Het einde van de slavernij in 1863 betekende vrijheid voor de zwarte bevolking. Helaas betekende dit ook het einde van de veel economische activiteiten die afhankelijk waren van slavenarbeid.
Aan de periode van economische stagnatie kwam een eind met de vondst van olie voor de kust van Venezuela. Een nieuw tijdperk begon voor Curaçao en Aruba. De twee eilanden werden centra voor de raffinage van ruwe olie geïmporteerd uit Venezuela. Koninklijke Olie/Shell werd de grootste werkgever van het eiland. Immigratie naar Curaçao kwam op gang vanaf andere Caraïbische eilanden. Zuid Amerika en zelfs Azië. Het eiland werd van zulk groot strategisch belang dat de Amerikanen besloten een militaire basis te stichten bij Waterfort, vlakbij Willemstad.
Onafhankelijkheid
Na de Tweede Wereldoorlog begon de roep om onafhankelijkheid op veel eilanden in de Caraïbische Zee. Curaçao kreeg samen met Bonaire, Saba, Sint Eustatius, Sint Maarten en Aruba, een status aparte binnen het koninkrijk der Nederlanden. De zetel van de eigen regering werd Willemstad op Curaçao. Aruba trok zich terug uit het samenwerkingsverband van de Nederlandse Antillen in 1986.
Op 10 oktober 2010 werd de Nederlandse Antillen opgeheven. Saba, Sint Eustatius en Bonaire kregen de status "bijzondere gemeente". Sint Maarten en Curaçao zijn elk een nieuw land binnen het Koninkrijk der Nederlanden geworden (een status die vergelijkbaar is met de status aparte van Aruba).
